Van een eengezinswoning naar een zeilboot verhuizen, heeft wat consequenties. De ruimte halveert niet, nee de ruimte vermindert met een factor 20. Anders gezegd, de zeilboot past in onze huidige woonkamer met daarbij de achtertuin. Wel even de mast eraf halen. Het zal duidelijk zijn dat we van veel, heel veel spullen afscheid gaan nemen. Van tevoren lijkt dat zo simpel. We hebben gezegd dat we strenge criteria opstellen en dan zonder al te veel nadenken alles tegen die criteria afwegen. Wat niet voldoet, gaat er rücksichtslos uit. Simpel!
Tot je er aan begint. Niet al te veel nadenken is schier onmogelijk. Overal hangt een herinnering aan. Stoer roepen we "het is maar papier/materie", maar op het moment dat iets weg moet, is het veel meer dan dat. Er hangt een heel leven aan, lijkt het wel. Het is een stukje van jezelf geworden. En wie gooit er nou stukjes van zichzelf weg?
Ineens begrijpen we die oude man, laatst bij de opslag. Dozen vol sjouwde hij naar zijn gehuurde kubieke meters droge opslagruimte. Hij verhuist waarschijnlijk naar een kleiner pand. Misschien wel het bejaardenhuis. Waarom dan nog spullen opslaan? De kans er ooit nog wat mee te doen is klein. Maar hij kan vast geen afscheid nemen van al zijn spulletjes. Verzameld en gekoesterd in een heel mensenleven. Elk onderdeel een herinnering die levendiger wordt naarmate hij er langer naar kijkt. Gauw wegstoppen in een doos en alle dozen naar de opslag. Daar staat het veilig. Daar kan hij er nog bij. "Laat mijn nabestaanden het maar weggooien", denkt hij misschien. Dat is voor hem een stuk eenvoudiger dan nu zelf naar de stort rijden in plaats van naar de opslag.
We begrijpen het. We hebben zelf moeite met weggooien. En dan zijn we alleen nog maar met de administratiekast bezig! Papieren met lettertjes en cijfertjes. Sommige papieren 'moeten' nog een aantal jaar bewaard. Bijvoorbeeld voor de belastingdienst die nog, naar een jaar of 5 in het verleden, een onderzoek kan uitvoeren. Of langer omdat ze te maken hebben met een eigen zaak. Maar ook papieren van ver voor die wettelijke termijnen zijn er nog. Waarom? Wat moet je er mee? Het zijn herinneringen, stukjes van onszelf.
We beginnen met de echt simpele dingen. Handleidingen van apparaten die al jaren geleden zijn vergaan. Als je de ruimte hebt, ga je niet geregeld even door de stapel. Wel nee, je propt er de nieuwe bij. Zo, dat ruimt op! Door met de verzekeringspapieren, de belastingpapieren, de werkgeverspapieren, de rekeningen, de bonnen van Joost mag weten welke bussen verf ooit gekocht. "Die schoolboeken van het jaar nul? Doe ik er nog wat mee? Ga ik er nog wat mee doen?" Ik aarzel maar smijt ze dan resoluut de bak met oud papier in. Het moet weg. Ik heb er niets meer aan.
Al dit weggooien en opruimen zou een mens toch goed moeten doen? Leegmaken van de kast is toch ook leegmaken van je hoofd? Dat hoor je op tv de goeroes altijd beweren. Maar wij worden op een bepaalde manier treurig. Zoveel jaar trekt voorbij. Realisatie dat we oud zijn? Oud? Net op de helft van ons leven, denk ik. Ik weet niet wat het is. Het zal bij het proces horen. Nu even melancholisch en straks beginnen aan een nieuwe, frisse etappe. Hoe filosofisch!
