Morgen (zaterdag 15 november 2014) komt Sinterklaas weer in het land. Hij arriveert ook in Zaandam. Ik vraag me af waar de tijd gebleven is. Wonen we echt alweer een jaar in deze stad? Het voelt of we gisteren belden met de havenmeester dat we een maandje komen liggen in zijn jachthaven. Hij antwoordde: 'moet je wel binnen het uur hier zijn, want Sinterklaas komt zo aan en dat geeft nogal wat stremming'. Natuurlijk kunnen we niet binnen een uur van IJmuiden naar Zaandam varen inclusief een sluispassage en een brug. En zo leggen we de Markiezin weer vast in haar box en gaan een dag later.
Zondag 17 november 2013 meren we af aan de passantensteiger van jachthaven Dukra in Zaandam, met de bedoeling een maandje proef te wonen. Het maandje wordt al snel twee maanden en begin 2014 beslissen we dat we voorlopig kiezen voor deze jachthaven als woonplaats en uitvalsbasis. De centrale ligging is erg snel gewend. We hebben nu alles op loopafstand: winkels, markt, vertier en de trein. Gemak dient de mens. En wat is voor ons het grootste gemak? Geen zand! Dat scheelt echt heel veel.
Ondanks alle voornemens als 'elke maand een weekend zeilen' en onze plannen voor wat groter onderhoud aan het onderwaterschip op de wal gevolgd door een tocht rondom Engeland, gebeurt er op dat vlak niets dit jaar. Onderhoud stellen we uit. Van varen komt helemaal niets. Soms neemt het leven een andere wending en dan moet je in figuurlijke zin de zeilen bijzetten. Ernstige ziektes in de familie met ingewikkelde complicaties eisen al onze aandacht en het merendeel van onze tijd op. We leggen ons erbij neer en maken er het beste van. Maar missen doen we het zeilen wel.
Omdat de herfststormen in aantocht zijn, gaan we begin oktober verkassen. We liggen nog steeds aan de passantensteiger, maar aan de 'verkeerde' kant. De meeste stormen komen vanuit het (zuid)westen en daardoor wordt de Markiezin voortdurend tegen de steiger gedrukt. Stootwillen worden er soms tussenuit gewurmd en dat willen we niet meer. En zo bereiden we ons voor om een paar meter te varen. We hebben het gevoel een grote tocht te gaan maken. We hebben zo lang stil gelegen dat we alles moeten controleren en hopen dat alles nog werkt. De motor, de boegschroef, geven geen problemen gelukkig. Maar hoe is het met de aangroei aan de schroef? En komen die vastgesnoerde landvasten nog wel los?
De landvasten komen met wat moeite los. We hebben niet direct veel vaart nodig en dat is maar goed ook. De schroef ziet er zeer waarschijnlijk weer uit als een soort mosselkwekerij. Daar moeten we komend voorjaar maar naar kijken. Heel voorzichtig maken we plannen voor onderhoud en beter nog… plannen voor zeiltochten. We zullen zien of dat gaat lukken. Voor ons blijft gelden: De wind kun je niet veranderen, maar wel de stand van je zeilen!
