En de tijd van gaan is nu gekomen. Webkoppel Schrijft wordt met dit stukje pennenvrucht afgesloten. Het laatst toegevoegde artikel is van anderhalf jaar geleden en het laatste cursiefje is van bijna een jaar geleden. Daarna hebben we als webkoppel niks meer geschreven. Nou ja, niks meer dat op dit blog verscheen.

Tijd vliegt! Daar hebben we allebei sowieso veel last van. En niet alleen omdat we plezier hebben, want ook in mindere tijden glijdt de tijd met sneltreinvaart door onze vingers. We krijgen er geen vat op. We hebben het gevoel net oud en nieuw te hebben gevierd en de volgende jaarwisseling staat al voor de deur. Het lijkt gisteren dat ik zei: “Kijk, de bomen staan ineens weer vol in blad.” Maar net tijdens onze lunchwandeling heb ik moeten constateren dat ineens alle bomen weer vrijwel kaal zijn.
En zo gaat het ook met artikelen op dit blog. Ik was er van overtuigd dat ik hooguit een maand geleden iets geplaatst had…

In een blogcursus die wij enkele jaren hebben gegeven voor toerzeilers, vertelde ik in mijn onderdeel dat het bijhouden van het blog het moeilijkste is. Alle technieken kregen de cursisten in de lessen aangereikt. Aan het eind van de lesdagen, stond er een blog online dat voldeed aan de wensen en eisen van de betreffende cursist. En dan begon het echte werk: verhalen schrijven, foto's maken en dat publiceren. Menig cursist bleek er moeite mee te hebben om dat vol te houden.
Het lijkt zo simpel: even je reisverhaal intypen, wat foto's erbij en klaar is Kees. Maar dan moet je bij het schrijven van je reisverhaal ineens keuzes maken, want je wilt geen ellenlange teksten plaatsen. Die worden namelijk niet gelezen. En bij het nalezen van je verhaal kom je tot de conclusie dat er wel erg vaak 'en toen' staat. Dus wordt het weer herschrijven. Voor je het weet ben je uren en uren bezig.

Ik heb zelf intussen wel wat ervaring in schrijven, maar dat wil niet zeggen dat ik het zo uit mijn mouw schud. Voor mij is de grootste uitdaging het vinden van een geschikt onderwerp. Bij de doorstart van Webkoppel Schrijft in 2012 was dat geen probleem. We stonden op het punt te verhuizen naar onze zeilboot en afscheid te nemen van een huis aan de wal. Genoeg stof om een jaar regelmatig cursiefjes te schrijven over dat proces en over de verschillen tussen wonen in een huis en wonen op een zeilboot. Uiteindelijk hebben deze cursiefjes geleid tot een mooi boek 'Gek verklaard! – van woonhuis naar woonzeilboot'.
En daarna werd het stil op het schrijversfront. Ik had geen duidelijk onderwerp meer. Tijdens een cursus 'Essay schrijven' heb ik mijn 'huiswerk' geplaatst en verder nog enkele verhalen geschreven voor wedstrijden. Maar een duidelijk onderwerp waar ik weer langere tijd mee vooruit kon, is er niet gekomen.

Ooit was het de bedoeling om allebei te schrijven voor Webkoppel Schrijft. Al vrij snel bleek dat te hoog gegrepen. Gebrek aan onderwerpen, gebrek aan tijd, gebrek aan schrijfpassie, het is er allemaal debet aan. Het is nu eenmaal niet simpel om een blog levend te houden. En daarom komen wij tot de conclusie dat we als schrijvend webkoppel klaar zijn. We sluiten het hoofdstuk.
Gaat het blog nu offline? Nee dat voorlopig niet. Er komen alleen geen nieuwe artikelen meer bij. Het heeft nog een tijd bestaansrecht als een soort van archief. Een onderwerp kan zomaar weer opleven hier of daar.

Stop ik nu helemaal met schrijven? Ook dat niet. Het kan zomaar zijn dat ik een nieuw blog start met nieuwe onderwerpen. Ik ga eerst een aantal artikelen schrijven om te kijken of het onderwerp dat ik in gedachten heb, me ligt. Als ik dan, samen met mijn redacteur, concludeer dat er een lezersgroep voor is, dan komt er een nieuwe site.

Maar… ik schrijf niet alleen aan blogartikelen. Er zit een roman in de pen… En daar laat ik het voor nu bij!
Dank aan onze lezers hier op Webkoppel Schrijft. Ik hoop jullie te zijner tijd terug te zien.