Ook dit keer heeft Henk aan de Zeilen schrijfwedstrijd meegedaan. Thema van dit jaar was: "Zoektocht naar Atlantis". Helaas werd de ambitieuze doelstelling niet gehaald. Atlantis is niet gevonden, en bovendien ging de  derde prijs (een Mustopet), aan Henks neus voorbij. Om het verhaal niet verloren te laten gaan, en ter lering en vermaak, hier de originele versie.

Zoek mijn man!

Geachte redactie. Ik lees zojuist uw aankondiging van een schrijfwedstrijd over Atlantis. Nu wil het toeval dat mijn man al enige tijd op zoek is naar dat eiland. Hij schrijft er zelfs een dagboek over. Ik stuur u hierbij een samenvatting (meer heb ik niet, zoals duidelijk zal worden). Misschien heeft u er wat aan.

“Ik ben een zeiler (noot: mijn man dus). En ik ben blij dat mijn partner dat ook is. Hierdoor kan ik ongestoord mijn hobby beoefenen. Behalve zeiler, ben ik ook een speciaal soort detective, een 'mapsdetective'. Ik speur via satellietbeelden van Google Maps naar rare plekken op het water, en ga vervolgens op onderzoek uit. Dit brengt me naar de meest mooie plaatsen. Sinds 2009 heb ik een zeewaardig zeilschip. In dat jaar ontdek ik via Maps net ten oosten van Londen een eigenaardigheid in het water. We zijn er in de zomer naartoe gezeild. Eerst vanuit IJmuiden zuidwaarts langs de Nederlandse kust, daarna de Maasmond oversteken en vervolgens westwaarts richting de Thamesmonding. Veel apparatuur heb ik dat jaar nog niet aan boord. Het belangrijkste is een handpeilkompas. Daarmee kunnen we kruisende beroepsvaart prima waarnemen, en bij gevaar voor aanvaring gaan we keurig achterlangs. In de Thamesmonding heb ik mijn object gevonden: een betonnen relikwie uit de Tweede Wereldoorlog, dat boven de golven uitstak. Mijn vrouw vond het prima omdat er een bezoekje Ipswich aan vast werd geknoopt.

Het jaar daarna voorzie ik mijn boot van een betere radar, AIS, zoeklicht en allerlei andere uitrustingsstukken. Het gaat allemaal prima, alleen merk ik wel dat mijn omgeving daar het nut niet altijd van inziet. Gelukkig maakt de zomervakantie van 2010 dit helemaal goed. Ik heb boven de Duitse Waddeneilanden iets eigenaardigs in het water gezien via Google Maps. Onderweg daar naar toe test ik mijn electronica door vlak langs de beroepsvaart te varen. Dankzijn mijn radar en AIS is dat werkelijk een fluitje van een cent! Op 75 meter voorlangs een grote tanker varen, zou ik vroeger nooit gedurfd hebben. Ik doe dit overigens alleen als mijn vrouw slaapt. Zo hebben we allebei een goede vakantie.

Een kleine terugslag in onze relatie komt een paar dagen later. De Duitse waterpolitie entert enigszins ruw onze boot vanwege klachten van een tankerkapitein. Begrijpelijk dat mijn vrouw daar met een ongecontroleerde stressreactie op reageert. Overigens, het voorwerp dat ik zag op Maps was een oud visnet. In de praktijk blijkt het best mee te vallen om dit los te snijden van de schroef. De door Bremen Rescue Radio opgeroepen reddingsboot hoeft ons alleen maar naar Norderney te slepen. Wij kunnen de tocht daarna op eigen kracht vervolgen.

In de winter heb ik gedurende de nachtelijk uren weer intensief gespeurd naar opmerkelijke zaken in het water. Daarbij leg ik de lat wel wat hoger. Ik richt mij nu op de Mid-Atlantische Rug, het fundament van onder meer de Azoren. Het lijkt me geweldig om daar wat te vinden. Ik kan dan een keer een atlantische oversteek maken.

En ik vind het! Een groene plek, omstreeks 750 mijl ten zuiden van die Azoren. Het kan niet anders dan een eiland zijn. Ik meen palmbomen te zien, en, nog veel belangrijker, gebouwen! Vanaf dat moment ben ik niet te houden. Na lang aandringen overtuig ik zelfs mijn vrouw, en het voorjaar 2011 vertrekken we. Dat lukt vooral door het aanprijzen van de palmbomen in de Carieb. Over het eiland heb ik het niet.

Daarna gaat het ergens helemaal mis. In de eerste etappe richting Dover kan ik mijn ontdekking niet meer voor me houden. Terwijl mijn vrouw zeeziek aan dek zit, blijf ik maar doorpraten over het eiland. Tegenwerpingen van mijn zieke vrouw dat dit misschien weer een visnet is, en dat het uitsnijden midden op de oceaan niet haar voorkeur heeft, negeer ik. Gedurende de tocht wordt het me duidelijk dat we de ene passie wel, maar de andere niet delen. En als ik bij het invaren van Dover de apparatur een keertje extra test, en 50 meter voor de veerboot uit Calais langsvaar, is het einde daar.

Ik ben een detective. En het is jammer dat mijn partner dat niet is. We nemen in Dover afscheid van elkaar. Mijn zoektocht zet ik alleen voort.”

Geachte redactie. In Dover ben ik (noot: de echtgenote) dus van de boot afgestapt. Mijn man heeft vervolgens zijn zoektocht vervolgd. Zo nu en dan komt er een bericht via het PACTOR Modem op de website binnen. In het begin was het bevrijdend, maar ik maak me nu toch wel zorgen. Zijn laatste bericht is alweer twee maanden geleden verstuurd, en luidde slechts “Ik zie het! Ik zie het!”. Zou u ALSTUBLIEFT dit verhaal willen plaatsen? Misschien kunnen dan mensen die een rondje Atlantic zeilen, uitkijk naar hem houden.