Time flies when you're having fun! En zo is het. Het eerste jaar wonen aan boord van onze Markiezin is omgevlogen. 16 Juli 2012 zijn we definitief aan boord gaan wonen. Een vraag die we af en toe krijgen: “Hebben jullie al spijt van de verhuizing?”
Ons antwoord: “Nee, absoluut niet!”
Andere vraag die we soms krijgen: “Willen jullie terug naar een huis op de wal?”
Antwoord is precies hetzelfde. Er is nog geen haar op ons hoofd die erover nadenkt om weer aan wal te gaan wonen. We beginnen pas. We hebben nog veel te ontdekken, te doen, dromen uit te laten komen.

We zijn aan boord gaan wonen om onze droom van langere tochten maken, gestalte te geven. Daar is nog weinig van terechtgekomen. Sterker nog. In dit eerste jaar aan boord zijn we slechts 2 keer ander water op geweest. Eenmaal naar Amsterdam en eenmaal terug uit Amsterdam. Meer heeft er niet ingezeten. Daar kunnen we nog veel in veranderen de komende jaren.

Van andere (ex-)zeilbootbewoners hebben we gehoord dat ze juist minder zeilden dan ooit. Dit geldt niet voor iedereen, maar toch zeker voor meer dan de helft. Het blijkt dat je niet 'even losgooit voor een uurtje zeilen in de avond', dat ook de weekenden vaak gewoon in de box worden doorgebracht. Op een of andere manier komt het er niet van, zegt men. Dat hebben wij voor onszelf al doorgehad toen we nog helemaal niet aan boord woonden. We horen niet bij de groep zeilers die woensdagavondwedstrijdjes gaat varen, of even de zee op steekt omdat het zulk lekker weer is. Dat is voor ons toch net even teveel 'gedoe'. Maar een jaar helemaal niet zeilen is een ander uiterste. We willen af en toe een weekend, een wintertocht en een wat langere tocht in de zomer. Als we dat waarmaken, zijn wij tevreden.

Zijn we dan nu niet tevreden over het eerste jaar? Dat wel, maar…

Het is anders gelopen dan we voor ogen hadden. Eenmaal verhuisd, is de fut een beetje uit ons. Fut om te klussen. Zoveel maanden aan dat huis bezig geweest, dat we, bij wijze van spreken, geen kwast meer kunnen zien. En al snel blijken we de wal op te moeten in plaats van een week zeilen. Je kan niet alles hebben. Er moet ook brood op de plank en de wens om te zeilen parkeren we een poosje. Tijdens de mooie avonden die er nog zijn, genieten we van het aan boord zijn, het gevoel van vrijheid wat dat al geeft. Twee maanden 'wonen' in Amsterdam geeft een nieuwe ervaring waar we van genieten. De lange, koude winter en dito voorjaar stimuleren ons niet echt in het klussen aan boord. Het gaat allemaal trager dan we willen of eigenlijk trager dan we van tevoren hebben ingeschat. We passen onze verwachtingen, wensen, ideeën in de loop van de maanden aan. Die flexibiliteit hebben we steeds voor onszelf gehad en dat werkt prima.

Voor ons dit jaar geen rondje Engeland, maar een veel kortere periode zeilen. Dat zijn we nu aan het voorbereiden. De laatste klussen die absoluut gedaan moeten worden om veilig te kunnen varen, doen we de komende week. Daarna gaan we losgooien en eerst naar een werf in Lelystad. Het onderwaterschip wil een schoonmaakbeurt. Dat krijg je als de boot veel stilligt. Krijgen de mosseltjes beter de kans om zich toch te hechten op al dat gif. We starten ons tweede jaar aan boord met uitzicht op een paar weken zeilen. Een uitstekend vooruitzicht!

Met dat vooruitzicht sluit ik de serie 'van woonhuis naar woonzeilboot' af. Het proces van verkoop huis, het verhuizen en het eerste jaar aan boord met alle verschillen tussen wonen in een huis en wonen op een zeilboot, is afgerond. Komt er een vervolg? Ongetwijfeld! Of het een nieuwe serie wordt, of met enige regelmaat losse stukjes, gaat de toekomst uitwijzen. Zeker is dat de serie 'van woonhuis naar woonzeilboot' op een andere wijze terugkomt…