Goede doelen, ik ben er klaar mee! Het woord 'goed doel' roept bijna alleen nog ergernis, verbijstering of cynisme op. Ik weet nog dat een aantal jaar geleden naar buiten kwam dat de directeur van de Hartstichting een, op z'n zachts gezegd, behoorlijk hoog salaris kreeg. Met verbazing heb ik daar toen nota van genomen. Een barst in mijn perceptie van het goede van goede doelen. In mijn onderbewustzijn is het pruttelen begonnen. Wil ik nog wel geven aan goede doelen?
Een tweestrijd ontstaat tussen verstand en gevoel. Verstand zegt dat je in de goedheid van mensen moet blijven geloven, dat er altijd excessen zijn. Gevoel zegt raar genoeg dat dit vast geen uitzondering is en dat maar een klein deel van alle giften daar komt waar het voor bedoeld is. Meestal prefereer ik gevoel boven verstand, maar nu aarzel ik. En zodra er weer een collectebus voor mijn neus wordt gehouden, stop ik er wat kleingeld in ongeacht de organisatie. Ik kan gewoon geen nee zeggen.

Er vindt ergens in de wereld een ramp plaats. Je hart breekt als je op tv de trieste beelden van overstromingen, ondervoeding, aardbevingen et cetera ziet. Er worden miljoenen opgehaald om mens en dier te helpen. Prachtig. Totdat naar buiten komt dat er van die miljoenen nauwelijks iets bij de mensen terecht is gekomen. Dat er heel veel geld naar corrupte regeringen is gegaan. Wil ik daar mijn zuurverdiende centen aan spenderen? De barst in mijn beeld over goede doelen is een flinke slag groter geworden. Ik geef niet meer. Ik wil alleen nog iets bijdragen in de vorm van arbeid bijvoorbeeld. Dan weet je dat het goed terechtkomt. Geld geven? Ik stop ermee! Tot die collectebus weer voor mijn neus hangt en ik gewoon geen nee kan zeggen.

Ik kan bijdragen aan een goed doel door middel van inzet van kennis en kunde. Vol enthousiasme stort ik me op deze taak. Vol vertrouwen, vol geloof in het goede. Natuurlijk doe ook ik iets voor een goed doel omdat ik er zelf iets aan heb. Een stuk waardering. Wat positieve exposure voor ons bedrijf. Het eerste jaar geeft een goed gevoel en is het zichtbaar nuttig. Ik sluit mijn ogen voor de gaten die hier en daar vallen. Ik negeer dat het vrijwel onmogelijk blijkt mensen te betrekken die betrokken zouden moeten zijn bij het onderdeel wat ik verzorg. Ik negeer dat er geen reacties komen, afspraken niet worden nagekomen. Ik vlieg op het moment dat er iets extra's gevraagd wordt, al past het eigenlijk niet meer in het proces. Alles voor het goede doel.
Langzaam komen er barsten, ontstaan er gaten. Ik wil het niet zien. Ik probeer te lijmen, stutten te plaatsen, te voorkomen dat het omvalt. Maar er is geen ontkomen meer aan. Mijn beeld van goede doelen stort als een kaartenhuis in elkaar. Het laatste stukje barst met een luide knal in duizenden kleine stukjes die alle kanten op vliegen.
Ik val ten prooi aan iets wat zich een goed doel noemt en de reden? Joost mag het weten. Ik ben verbijsterd, verdrietig, boos, teleurgesteld. Goede doelen? Ik ben er klaar mee!

Tot me weer een collectebus – in de breedste zin – wordt voorgehouden en ik geen nee kan zeggen…